مراقبتهای پرستاری دردرمان با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی

مهمترین اهداف درمانی اورژانس، در حمله حاد انفارکتوس میوکارد، محدود کردن منطقه ‏انفارکته، از طریق بازکردن عروق مسدود شده، کاهش تقاضای اکسیژن میوکارد و جلوگیری از ‏عوارض انفارکتوس می باشد. هنگام صدمه دیواره شرائین، بافت کلاژن در معرض تجمع پلاکتها، قرار می گیرد. با تجمع ‏پلاکتها، آدنوزین 5 دی فسفات ترشح می شود که سبب چسبندگی بیشتر پلاکتها به یکدیگر، ‏می گردد و طی مراحلی، لخته یا فیبرین تشکیل می شود. پس از طی مدتی، فیبرین موجود ‏در لخته، مستقیم فیبرینولیتیک را فعال می نماید که به نوبه خود فعال کننده های پلاسمینوژن، ‏ترشح می شود و پلاسمینوژن را به پلاسمین تبدیل می کند. بطوریکه پلاسمین ایجاد شده، ‏مسئولیت هضم فیبرین را، بعهده می گیرد. یکی از مؤثرترین داروهای ضد انعقاد، ‏tpa‏ می باشد. ‏tpa‏ آنزیمی است که با تغییر و ‏دستکاری بر روی ‏dna، تهیه شده است. ‏tpa‏ فیبرین خاصی است که به داخل سیستم ‏گردش خون تزریق می شود و با فیبرین لخته ، باند شده و طی مراحلی سبب تبدیل ‏پلاسمینوژن به پلاسمین می شود .tpa‏ در افراد بزرگسالی که علائم و نشانه های تازه انفارکتوس حاد میوکارد را دارند استفاده ‏می شود . دوز پیشنهادی برای بزرگسالانی که وزن بالای 65‏kg‏ دارند،100‏mg‏ می باشد و اگر افراد زیر ‏‏65‏kg‏ باشند، تعیین دوز از طریق فرمول ‏mg 1/25‎‏ بر حسب وزن بدن (‏kg‏) بدست می آید. زمان اولیه برای تجویز دارو درmi‏ در بخش اورژانس و یا در حین رساندن بیمار به بیمارستان ‏است و سپس با دوز نگهدارنده، درمان ادامه می یابد بطوریکه تا 3 ساعت درمان نگهدارنده، ‏حفظ می شود. اقدامات پرستاری اولیه در بیمارانی که ‏tpa‏ دریافت می کنند، شامل بررسی ‏کامل بیمار، بدست آوردن اطلاعات پایه، تاریخچه دقیق و کامل از سلامت و بیماری وی ‏می باشد. در طی تزریق ‏tpa، بیمار باید از نظر خونریزی، بطور مداوم، تحت بررسی قرار گیرد. ‏علائم بهبودی با این دارو، ایجاد دیس ریتمی بدلیل باز شدن مجدد رگ (ریپرفیوژن) می باشد و ‏نباید آنرا نشانه منفی در نظر گرفت سایر علائم بهبود، درد قفسه سینه، برگشت قطعه ‏st‏ و ‏‏... می باشد.